şizofreni(tanrıyla son anlaşma)

öyle birini düşünün kikendine insan olmanın bütün gereklerini yasaklamış.belki dünyaya bu yasakları aşacağıma kendimi özgür bırakacağıma söz vererek geldim.yolum da bu gibi görünüyordu.(devamlı bu yolda bana yardımcı olacak insanlar çıkıp durdu karşıma)bunun için beni daha da kısıtlayan bir aileye doğmuştum.bunlar içimdeki Ben le yüzleşmem içindi.evet ben önceki hayatlarımda kendimi çok kısıtlamıştım.kimbilir belki de bir rahibe falandımbaskı dolu zor yıllar yaşadım.o zmanlar bu kısıtlanmış halimin sebebinin ailem olduğunu düşünmem ve çareyi kaçmakta aramam normaldi.çünkü nasıl olacağını bilmiyordum ve kimseden de yardım alma konusunda bilinçli bir çevrede değildim.ben de zihinsel olarak kaçmaya başladım.ortamdan kaçıyordum fiziksel olarak nasıl uzaklaşılır bilmiyordum ve çareyi zihnen orada olmamakta buldum ve tabi hastalanmaya başladım.lise çağlarımda bu hastalık arttı ve ben kendi içimde çözmeye dünyayı değiştirmeye çalışmaya devam ettim.hatta uuznca bir süre hiçbirşeyim olmadığını düşünüyordum.sadece insanlar beni anlamıyordu bende bişey yoktu.ve üniversite..aileden uzaklaşmış biraz rahatlamıştım.ama genele bakarsak zihnim hala kaçış halindeydi.sadece ruhum biraz rahatlamıştı.ben bu rahatlamayı gerçek zannettim.zihnimin hastalığını farkedemiyordum.yıllar geçti öğretmen oldum.insan ilişkilerimde hep sorun yaşıyordum ama yine anlamadım.insanlar öylesine girip öylesine çıktıla hayatımdan.benim zihnim yine kaçış halindeydi.ruhum bu esnada gezinip duruyor oyalanıyordu benim ne zaman uyanacağımı bilemeden.yıllar geçti ve birgün ben kendimle karşılaştım.artık ruhumun oyalanmaya tahammülü yoktu.buraya bunun için gelmemişti.ve gitti evet gitti.beni terk etti.o an hasta aklımla kalakaldım.hasta zihnimle...gör dedi son kez TANRI,gör artık!!ve sonrasında sürekli gelgitler.ilaçlar,doktorlar,terapiler.her seferinde yeniden buluştuk ruhumla.o yorgun,aklım yorgunçbekleyen hep ruhum oldu,artık iyileşmemi söyleyen ve beni teselli eden,ve bir gün herşey durdu.evet durdu.artık ne Ben vardım ne de sadece "yaşamaya" çalışan o zavallı ruhum

Mavi yaz akşamları, patikalarda, dalgın,
Gideceğim sürtüne sürtüne buğdaylara.
Ayaklarımda ıslaklığı küçük otların
Yıkasın, bırakacağım başımı rüzgara.

Ne bir şey düşünecek, ne bir laf edeceğim;
Ama sonsuz bir sevgi dolduracak içimi;
Göçebeler gibi uzaklara gideceğim;
Mes'ut sanki yanımda bir kadın varmış gibi.



Arthur Rimbaud