kafamın içindeki sesler

KAFAMIN İÇİNDEKİ SESLER
Hayat çok tuhaf. Bazen bu asla benim başıma gelmez dediğiniz şeyler sizi bulabiliyor, kendinizi bir karmaşanın içinde bulabiliyorsunuz.Çaresizlik, korku, yalnızlık sadece birer kelime olmaktan çıkıp hayatınızı cehenneme dönüştürebiliyorlar.Benim hayatımı da cehenneme dönüştüren olaylar zinciri 6 ay önce başadı.Bir gün her zaman yaptığım gibi okulun arka yolunda yalnız başıma yürürken karşıdan bir kızın geldiğiniz gördüm ve birden bir ses, gerçek olduğuna neredeyse inanacağım bir ses bana 'ona zarar ver' dedi.Öylesine korktum ki, sanki konuşan kişi hemen arkamdan kulağıma fısıldamıştı kelimeleri.Kızdan koşarak uzaklaştım.Sonrasında ilerleyen günlerde ses konuşmaya devam etii:'Kütühaneye git,çeneni kapa,sakın oraya gitme' ve benzeri ikazlar,dikteler ve emir veren ses artık benim bir parçam olmuştu.Neredeyse onsuz hiçbir işimi yapamaz olmuştum.Durum gittikçe kötüleşti.Sınavlara girince ondan gelen emirleri dinlemekten, bastırmaya çalışmaktan sınavlarıma odaklanamaz olmuştum.En yakın arkadaşım hakkında dahi korkunç sözler söylüyordu ve kendime olan tüm özgüvenimi, cesaretimi, mutluluğumu elimden alıyordu.Benzeri bir olay 6 sene önce de başıma gelmişti, sürekli takip edildiğimi ,düşünceleriimn biri tarafından yönetildiğini düşünüyordum neyseki ilaç tedavisi görmüştüm ve neredeyse iyileşmiştim.Arada yine aynı hisler geliyordu ama ben onları bastırıyordum.Aileme hastalığımın tam olarak geçmediğini hiçbir zaman söylemedim çünkü tekrardan uyuşturan ilaçları kullanmak istemiyordum.Şimdiyse 6 sene önce başlayan ve nedense hiç sonlanmayan hastalığıma o ses eklenmişti.Ve sonrasında daha da kötü birşey oldu ve 3 farklı ses duymaya başladım.Kendi başıma düşünemez, hareket edemez olmuştum.Ne yapacağımı bilemiyordum.En sonunda üniversiteden bir hocamla konuşmaya karar verdim, kendisi tanıdığım en güleryüzlü insandı ve beni yargılmadan bir akıl verebilir diye düşündüm. Benimle uzun uzun konuştu, bana vakit ayırdı, beni dinledi ama onun da yapabileceği fazla birşey yoktu.Aileme durumdan bahsetmek istemiyordum, tekrar o ilaçlara geri dönmek istemiyordum.En yakın arkadaşıma da söyleyemezdim çünkü benden ve durumumdan korkacağını düşündüm.Beni iyi edecek birşey arıyordum.Ve akabinde yalnız kalmak istediğime karar verdim.Karar verdim diyorum ama bu tamamen bana seslerin yaptırdığı birşeydi.Tüm arkadaşlarımdan, ailemden, hep destekçim olan hocamdan kısacası herkesten uzaklaştım.Ailemi görmüyordum, hep yalnız oturuyordum, tıpkı seslerin istediği gibi.Beni bir girdabın içine doğru adım adım sürüklüyorlardı.Ve yapabileceğim hiçbirşey kalmamıştı artık onlara karşı koyamıyordum.Bir gün korkunç birşey oldu ve bölümümden bir asistan kendini Fatih sultan mehmet köprüsünden boğazın serin sularına bırakarak yaşamını sonlandırdı.İşte bunu öğrendiğim anda herşey aydınlandı.Eğer destek almazsam sonum ondan farklı olmayacaktı ve bu hazin sona adım adım yaklaşıyordum.Hocama acil bir mail attım, artık yalnız kalmak istemediğimi ve doktora gideceğimi söyledim.Zincirlerimi kırıyordum, uzun zamandan sonra ilk kez kendi başıma karar veriyordum, seslere rağmen böyle bir karar alabilmiştim.Uzun zamandan sonra ilk kez çok özgür hissediyordum.Sonrasında herşey çok hızlı gelişti.Okulun psikiyatri servisine gittim ve hastalığımın ilaç yardımı olmadan geçmesinin imkansız olduğunu söylediler.Bazı testler yapıldı ve bunun sonunda hastalığıma psikoz teşhisi konuldu.Çok ağır ilaçlara başladım, ve bir destekçiye de ihtiyacım vardı,herşeyi tek başıma halletmem çok zor olduğu için en yakın arkadaşımla durumu paylaştım.Çok olgun hareket etti, beni destekledi ve arkadaşlığımız şimdi hiç olmadığı kadar iyi.Bana ilaçları kullanmam konusunda çok yardım etti çünkü sesler tamamen susmamıştı ve bana ilaçlardan uzak durmam gerektiğini söylüyorlardı.Bazen o kadar sesli konuşuyorlardı ki onlardan başka birşey duyamaz oluyordum.Sonra ilacın miligramı artırıldı ve sesler yavaş yavaş ortadan kayboldular.Her geçen gün özgürlüğüme kavuştuğumu hissediyordum.Artık kafamın içindeki 3 kişiyle yaşamak zorunda değildim.Başkalarına ve kendime zarar vermemi söyleyen o zorba sesler yavaş yavaş uzaklaşıyorlardı.Tedavimde maximuma çıktığımızda artık sesler tamamen yok olmuştu.Fakat ilaçlar çok ağırdı ve artık ailemden gizleyemez olmuştum.Durumu onlara da açtım,bana inanılmaz destek oldular,yalnız kalmamı önlediler, hastalığımı körükleyebilecek herşeyden uzak tuttular beni.Onlara her zaman minnettar kalacağım.
Şimdi takip edilme hisleri, sesler, kendime zarar verme isteği, hepsi ortadan kayboldu.Tedavim hala devam ediyor belki daha 1 yıla yakın böyle devam edeceğim.İlaçları bıraktığım zaman umarım sesler geri gelmez, çünkü onlarla yaşamak bir kişilik hayatı 4 kişiyle yaşamaya çalışmaktı.Tek başıma nefes alamamak demekti.Her hareketimin kısıtlanması, kendi başıma düşünememem demekti.
Artık sesler yok.Hayatımı özgürce yaşayabiliyorum.Belki ilaçlar beni uyuşturuyor ama onları kullanarak normal bir insan olabiliyorum.Artık korku yok hayatımda, kısıtlama yok.Kafamın içinde gürültü yok.Sadece huzur var.Belki normal bir insana çok basit gibi görünebilir ama ben artık kendi kararlarımı kendim verebiliyorum.Bu herşeye değer.
İçimizdeki inanç gücü herşeyin üstesinden gelmeyi başarır.Yeterki kendimize inanalım, herşeyin yoluna gireceğine güvenelim.Bu inançla başaramayacağımız hiçbirşey yok.Ben başardım ve artık hayat benim için çok daha güzel.
Herzaman bana yardımcı olan aileme, vefalı en yakın arkadaşıma ve desteğini hiçbir zaman esirgemeyen hocama sonsuz saygılar.

güzel cümleler...
Umarım cümlelerin sahibi rahat bir hayat sürer.

Kimsenin cesaretini kırmak istemem fakat halusinasyonlardan kurtulmanın tek yolu ilaçları her zaman kullanmaktır.ilaçlar bırakılınca halusinasyonlar daha ağır bir şekilde nükseder

Şizofrenim ama halusünasyon olayını hiç yaşamadım. Bu nasıl bir algısal deneyimdir ? Çok merak ediyorum. Forest'in ilaçlarla ilgi yazdıkları da doğru...

vesvese verir gibimi oluyo yoksa başka türlümü_?