GÖZLERİN GÖKYÜZÜNDE BİR DOLUNAY

21/01/10, 11:00 pm

GÖZLERİN GÖKYÜZÜNDE BİR DOLUNAY
Diyelim

ki sessiz gecede poyraz…

Sis çökmüş o heybetli dağlara;
yurdun

da kar altında, gözlerin gök-
yüzünde bir dolunay.

Diyelim ki
sınamışsın uzaklığın ihanetini.
Seslere çarpmış sesin,
ama ulaşmamış
hiçbir yere nefesin…

Diyelim ki şarabın dökülmüş, suların kesik,
bu
hayat seni bir oyuncak sanıyor.

Diyelim ki sana çıldırmak yasak, sana
ağlamak
yasak, yarın yasak, düş yasak.
Diyelim ki üşüyorsun kısacık bir
ömrün sığınağında;
bir çay bile ısmarlamıyor hayat!

Diyelim ki
lekesiz hiçbir şey kalmamış artık;
sis çökmüş güvendiğin dağlara...

Kederli bir süvari ol,
Orda, sen orda!
Bıkma atını
mahmuzlamaktan,
bıkma bu puştlar panayırında
berrak nehirler aramaktan…

Yaslı bir kışa rehin düşse de günler,
kalbindeki tomurcuğu bahara
büyüt;
o tomurcuk düşlerinin yağmuruyla ıslansın.

Çünkü her insan
bir limandır başucunda tekneler;
çünkü herkesin hüznü kocaman, aşkları
dalgın…
Kimi kanıyor şahdamarından,
kimi bozgununda yetim dervişan,

kimi aşklarıyla, düşleriyle perişan…

Yamalı yerlerinden kanıyor
hayat,
tutunduğun günlerinden soluyor hayat.
Bu yüzden salıver düşlerini
kendi uğruna yansın,
salıver düşlerini ateşlere abansın!

Tutunduğun
günlerinden solarken hayat,
bıkma atını mahmuzlamaktan;
bıkma sendeki
insan için,
derin uçurumlar arşınlamaktan...

Yaslı bir kışa rehin
düşse de günler,
bir gün rüzgâr esecektir suların serinliğinden;
bir gün
kırlangıçlar geçecektir göğün genişliğinden.

Yaslı bir kışa rehin düşse
de günler,
kalbindeki tomurcuğu bahara büyüt,
o tomurcuk düşlerinin
yağmuruyla ıslansın;
çünkü senin de bir ütopyan varsa,
i n s a n s ı
n…

Yılmaz Odabaşı