DIŞARI ÇIKMAK BAZEN ZOR OLUYOR.

ALLAHA ŞÜKÜR PARANOYA OLMUYOR DIŞARI ÇIKTIĞIMDA AMA KALABALIK VE GÜRÜLTÜ BENİ ÇOK RAHATSIZ EDİYOR.BEN DE MP 3 ÜMÜ TAKIP ÇIKIYORUM.MÜZİK DİNLERKEN,KALABALIK AZALIMIYOR TABİ AMA DAHA AZ RAHATSIZ HİSSEDİYORUM KENDİMİ.

ben de mp3ümü takıp günde 1 saate yakın yürüyüş yaparım.böylece kendimi daha iyi hissediyorum.daha enerjik,daha iyimser,daha özgüvenli.

.

trafiğe dikkat.

.

.

.

TİMUÇİN,BEN DE MP 3 ÜN SESİNİ ÇOK KISARAK ÇIKIYORUM DIŞARI.DENERSEN DİKKATLİ OL.

zaman geçtikçe hiçbir şey umrumda olmuyor.ne insanların yüz ifadeleri,ne sesleri,fısıltıları,benim hakkımda düşünceleri.ölüm bile beni eskisi kadar korkutmuyor.meydan okuyorum.

.

tabi ki bu hastalığı herkes farklı yaşıyor,derecesi de farklı.insanın elinde olmayan, meydan okuyamayacağı semptomlar olabilir.paranoya düzeyindeki (bana zarar verecekler,beni öldürecekler gibi )ölümden bahsediyorum.zarar verilmekten ve ölümden korkmadığımı demek istedim.senin hastalığın farklı benimkisi farklı timuçin.
bakın ben üstesinden gelebiliyorum,siz gelemiyorsunuz gibi bir şey asla demem.herkesinkisi farklı,nasıl ki hepimiz birbirimizden farklıysak.zaten bu hastalık üstesinden gelinebilinen bir şey olsaydı sadece psikoterapi yapılırdı,ilaca gerek kalmazdı.

BEN FARKLI BİŞEY YAZMIŞ OLACAĞIM AMA BEN DE ÖLÜMDEN ÇOK ÖLÜMÜMÜN NASIL OLACAĞINDAN KORKUYORUM.RRENKARNASYON İNANCIM ÖLÜM KORKUMU BİRAZ BASTIRIYOR AMA HERŞEYİN OLDUĞU GİBİ ÖLÜMÜN DE HAYIRLISI OLUR İNŞ. DİYE DUA EDİYORUM.
İLAÇLARIM OLMADIĞI ZAMAN,HANGİ YAŞADIĞIM GERÇEK HANGİSİ HALÜSÜNASYON ONU BİLE AYIRAMIYORUM,PARANOYAM DA TAVAN YAPIYOR.BELKİ DE BEN HERKESTEN DAHA KÖTÜ DURUMDAYIM AMA İLAÇLAR VAROLSUN,İLAÇLA HEMEN HEMEN HİÇ SORUNUM OLMUYOR.
KALABALIK BANA AĞIR --- DUYGUSU YAPIYOR,GÜRÜLTÜ DE HERKESİ RAHATSIZ EDİYORDUR SANIRIM.

.

.

TİMUÇİN BENCE GÜNÜMÜZ ŞARTLARINDA HERKESİN BİR DERDİ BİR SORUNU VAR.KİMSE SÜREKLİ MUTLU OLAMAZ.HAKLISIN HASTALIĞIMIZ ZOR AMA UMUTTA HERZAMAN VAR.TIPTA HERGÜN YENİ GELİŞMELER OLUYOR.
BU HASTALIĞIN TAMAMEN GEÇTİĞİ BİRGÜN BİLE YAŞASAM ŞÜKÜR EDECEĞİM BEN.

bendede şöyle oluyor. kalabalık beni daraltıyorki yanlızken bile dünyası kendisine dar gelen için çokk normal hele kuru kalabalık değilde etkileşimli yani irtibatlı olduğum kalabalık olursa beynim onların iletişiminden dehşet şekilde yoruluyor. korku konusunada değinmek istiyorum.
ben hasta olmadan önce ve ilk zamanlarında korkardım korkularım vardı cesaret azdı.
fakat bir kaç senedir. cesaretliyim. tabi bu iyi olduğum anlamına gelmez çünkü benim için iyileşmek kötü olduğum zamanki durumumun tersi bir durum meydana gelmesi değildir. çünkü ne olursa olsun temelinde bu hastalık var ee sonuçta yine hastayım bilmem anlatabiliyormuyum. evet cesaret konusu bende ölümden korkmuyorum. reenkarnasyona inandığımdan değil öyle bir şeyde yok zaten meydanda okuduğumdan değil belki teslimiyetten belki kaybedecek bir şeyim olmadığından.
mesela gecenin bir vakti 1 saatlik yol gidip deniz kenarında tek başıma karanlıkta balık tutuyorum. sabahta geri dönüyorum. bazende gündüz çok kalabalık yerde balık tutuyorum. daha bir sürü korkusuzluk. ha sadece yükseklik fobim var onu tam olarak engelleyemedim. üstünde çalışırım inşeellah.

Kalabalık ortamlarda rahatsız oluyorum ama eskisi kadar değil...

pencere köşeleri, gardolaplar derken birden kalabalığa atmaya çalışıyorlar beni,kendimi tüysüz kalmış güvercin sanıyorum,çıplak,savunmasız,kör dişli ,yaşlı kedi bile bastonuyla beni bekliyor..

tablo okadar karanlık gibi görünsede,yapılacak bişey vardır elbet diyenlere sesleniyorum,dinlediğim her müziği annem söylüyor gibi geliyor bana,buna ne dersiniz komik dimi,kendim müzikle uğraşıyordum,çokta severek yapıyodum işimi,ama artık geride bırakılmış bir uğraştan farkı kalmadı benim için....