hastalıkla tanışma.

bir iki gün uyumuşum ilaçların etkisiyle...annem öyle söylüyor.daha sonra bana sabah akşam verilen ilaçlar..herhalde diyordum belli bir süre kendime gelebilmem için veriyorlar.sonra hastaneden çıkarken 'bak ilaçlarını düzenli kullan tamam mı?' öğütleri ve ne olduğunu sonradan anladığım psikotik bozukluk teşhisi elimdeki....sonra ilacın şizofreni tedavisinde endikedir yazısıyla olayı yavaş yavaş kavramaya başlamıştım.doktoruma sorduğumda 'ya boşver sen ne yapacaksın ne olduğunu,sen ilacı kullan'diyerek olayı yumuşatmaya çalışması.ya hayır şizofreni çok kötü bir hastalıktı o zamanki bilgim kadarıyla ben olamazdım,bir yanlışlık vardı.
böylece tanıştım....

gözlerimi ilk açtığımda yarı baygın vaziyetteydim kalkmaya çalıştım kalkamadım kolumu oynatayım dedim olmadı
anlam veremedim dedim ya yarı baygın vaziyetteyim
bağırmak istedim sesim çıkmadı debelendim olmadı
-bak yine tuhaf oluyorum- yatağa bağlanmıştım
ellerimden kollarımdan ayaklarımdan...
sene 1998 di yanılmıyorsam almanya daydım almancamda benim gibi yarı baygın durumdaydı...
kendime gelmeye başlayınca tercuman aracılığla öğrendim ki paranoid şiziofreniymiş hastalığımın adı daha sonrasında bipolar bozukluk daha da sonrası
sonrası yok...

BANA DA FARKLI TEŞHİSLER KOYUYO DEĞİŞİK DOKTORLAR,KİMİ BİPOLAR BOZUKLUK DİYOR,KİMİ PARANOİD ŞİZOFRENİ.HATTA DOKTORA İLK GİTTİĞİM DE HALÜSÜNASYON GÖRDÜĞÜMÜ SÖYLEMEMİŞTİM,ÇEKİNMİŞTİM.MAJOR DEPRESYON TEŞHİSİ KOYMUŞTU.
HASTALIĞIM DOĞUŞTAN SANIRIM.İLK HALÜSÜNASYON GÖRDÜĞÜMDE ÇOK KÜÇÜKTÜM.ANNEME SÖYLEDİM AMA KÜÇÜKSÜN DİKKAT ÇEKMEYE ÇALIŞIYORSUN DEDİ VE KIZDI.PARANOYA LİSEYİ BİTİRDİKTEN SONRA ÇIKTI BEN DE.DAHA ÖNCELERİ FAZLA PROBLEM OLMUYORDU.GERÇEKLE HALÜSÜNASYONU AYIRABİLİYODUM.

ben 7-8 yaşlarında odamda ermiş dede görmüştüm,hatta kocaman bir ayı görmüştüm.ama bunu doktoruma söylediğimde çocukluk çağına ait olabilir hastalıkla ilgisi yok demişti.

BENİMKİLER HASTALIKLA İLGİLİYDİ EMİNİM.HAYAL ETMEK FARKLI.HALÜSÜNASYON GÖRÜRKEN GERÇEK SANIYODUM AMA SONRA KENDİME GELİNCE ETRAFIMA BAKINCA,GÖRDÜĞÜM ŞEYLERİN GERÇEK OLMADIĞINI ANLIYODUM.
MANTIK MEKANİZMAM SAĞLAMDI SANIRIM O ZAMANLAR AMA PARANOYA BAŞLAYINCA BÜSBÜTÜN BOZULDU.

Arkadaşlar hepiniz çok büyük bir savaşın içersinde, üstün bir mücadele veriyosunuz.. ALLAH BU MÜCADELENİZDE YARDIMCINIZ OLSUN

TEŞEKKÜRLER LAİLA.ARADA BİR BİŞEYLER YAZ,BİZİ BIRAKMA.

.

.

sen tanıştın mı ruhunla? bu çok geniş bir soru,ve sadece hastalara değil herkese yönelik bir soru.

.

.

bence ruh çok derin bir şey ;öyle kolay kolay yüzleşemeyeceğimiz.ama eğer (iyi-kötü)ruhla hastalık arasında bağlantı var mı diye düşünürsek,bence her gruptan insan hastalanabiliyor,ve kötü ruhlu ama şizofren olmayan insanlar da var.soru güzel ama çok geniş.mesela ruha da inanmayan var.

.

RUH VARLIĞI KABULEDİLEN FAKAT HAKKINDA PEK AZ ŞEY BİLİNEN BİR KONU.BENİM ÖYLE ZAMANLARIM OLDU Kİ DUYGUSAL ACIMI,BEDENİMDE,AKLIMDA VE RUHUMDA HİSSETTİM.ÇOK ZOR ZAMANLARIM OLDU.

RUHUMUZ BENCE İÇİMİZDEKİ İLAHİ GÜÇ.

.

Bedeni kafese, ruhu ise kuşa benzetirler. Bu güzel teşbihten alacağımız çok dersler var. Bunlardan birkaçı:

Beden ruh içindir, ruh beden için değil.

Kafesin boyanmasıyla kuş güzelleşmez. Beden sıhhati de ruhun olgunluğuna delil olamaz.

Kafesi büyütmekle kuşu geliştirmiş olamazsınız. Onun büyüme yolu daha başkadır.

Kuş, kafesten dışarıyı seyreder, ama gören kafes değildir.

“göz bir hassedir ki; ruh, bu âlemi o pencere ile seyreder.” (sözler)

Kuşsuz kafesi kimse evinde barındırmaz. En yakınımızı bile ölümünden sonra kaç gün misafir ediyoruz?

Kuş kafesten önce de vardı, kafesten uçtuktan sonra da varlığını devam ettirir.

Şu koca kâinat sarayı, ruh için bir oda gibi. Beden ise kafes. Ruh kafesten uçtuğu gibi, saraydan da çıkar gider, daha geniş âlemlere kavuşmak üzere.

Kafeste boğulmayan, odaya aldanmayan, kendini unutmayan ruhlara müjdeler olsun!...

.

BEDENİMİZİ ÇOĞU ZAMAN RUHUMUZUN YÖNETTİĞİNE İNANIYORUM.BİZ HİÇ FARKINDA OLMADAN,ZEKAMIZLA KARAR VERDİĞİMİZİ DÜŞÜNÜRKEN ASLINDA RUHUMUZDAN GELEN SESE KULAK VERİRİZ.BİR DÜŞÜNCE SADECE İDDİA DEĞİL.