yalnız olmadığını bilmek...

herhangi bir konuda yalnız olmadığını bilmek, düştüğünü sandığın karanlık kuyuda ışıktan bir el olur. Zaman zaman bu eller çeker bizi dışarıya.

Merhaba,
"şizofreni" ile henüz tanıştım. Hasta değilim. Hasta yakını sayılırım. Çok yakın bir arkadaşımın kardeşi bu hsatalıktan muzdarip. Muzdarip diyorum çünkü arkadaşım Antep'te devlet memuru, kardeşi ise doğuda bir taşrada. Bakacak ve ilgilnecek yakını olmadığından, tedaviyi de çok zor kabullendiğinden ancak Elezığ da bir hastanede henüz tedaviye başlandı. Çok bilgimiz yok. Ne yapılır, tedavi süreci nasıldır, başka hastaneye yatırma olasılığı var mıdır, prosedürler nelerdir fikrimiz yok.

Araştırma yaparken bu siteyi gördüm. Derneğin işleyişi nasıldır bilmiyorum. Forumu okuduğumda şizofreni hastalrın ya da yakınların fazla olmasa da fikir alışverişi yaptığını görüyorum. Ancak yine de böyle bir forumun hakkını vermediği düşüncesindeyim. Ya yazmayı sevmiyoruz ya da nerden başlayacağımızı?

Şizofreni hastaları bana göre bu bir adım öndeler. Kabullenmiş ve bununla nasıl yaşayacağını bilmiş olan arkadaşlar, bilmediğimiz dünyaya girip çıktıkları için orada neler olduğunu çok iyi biliyorlar.

Orada neler oluyor?

Arkadaşların deneyimlerinden ve iç dünyalarından faydalanmak isterim.

Selam ve sevgiyle.

tanıdığınız kışıye gecmş olsun dıyorum öncelıkle şunu bılmenızı isterin hasta ben hastayım demelı hasta olduğunu kabul etıyı an tedavının yarısı demektır ilacları kulanmalı bu hastalıkta ilac kulanımı önemlıdır hastanelerı arasında bır fark oldunu sanmıyorum zaten hasta yatmaktaymış hastande yatan bırı hastalığının bılıncıne varıyor .

önceleri ben de hastalığı kabul etmemiştim.(ama ilaçları kullanıyordum.)sonra ilk yaşadıklarımı düşündükçe;düşündüklerimin ve hissettiklerimin ne kadar gerçek dışı olduğunu anladım.

İLK BAŞTA BENDE İLAÇ İÇMEK İSTEMİYORDUM.HASTA OLDUĞUMU ANLIYORDUM AMA İLAÇSIZ DA İDARE EDERİ SANIYORDUM.HASTALIKLA YENİ TANIŞANLAR İÇİN KABÜLLENME ZORLUĞU DOĞAL BİR SÜREÇ SANIRIM.